16 Ekim 2011 Pazar

İnsan hep yalnız aslında.

Bazen sadece sığınacak bir liman arıyorum. Buluyorum da ama benden önce o limana sığınan da çok olmuş. Sığınanlardan birine bağlanmış meğer liman da. Gitse de gemi gözü hep denizdeymiş. Yapacak bir şey yok.
Arkadaşlık daha da beter durumda. Vahim bir yol izliyor. Siz kimin arasını yapsanız o kalkıp size sırt dönüyor.. Biz herkese yetişmeye çalışırken kendimizi unutuyoruz. Sonra da bir bakıyoruz bize kimse kalmamış. Kendime dönüp bazen; Millete verdiğin değeri kendine verseydin şimdi böyle olmazdı diyorum.
Geçen sene çok şey yaşadım ben bu arkadaşlık olaylarından. Aslında en iyisi kimseyle çok yakın olmamak sanırım, en iyisi günü birlik arkadaşlıklar. Çünkü bu devirde artık dost, arkadaş demek , gelecekteki düşmanın demek oluyor. İstisnalar tabii ki var ama artık çok az.
En iyisi insanın ailesine sarılması. Sıkı sıkı. gerçekten annemle, babamdan başka hiç ama hiç kimseye güvenmiyorum.
Bazen Allah'a dua ediyorum,bana birisini göndersin diye. Ama sonra.. Ya ona da güvencim boşuna çıkarsa ?
Allah annemi, babamı başımdan eksik etmesin.

Kendi değerlerinden herhangi bir insan uğruna vazgeçtiysen,
O insana dönüp iyice bak:
O insan artık ya her şeyindir ya hiçbir şeyin..

*P. Auster

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder