Yalnız kalmaktan korkmamaya başladığında özgür olmaya başlarsın. 

Beddua

Gözlerinden yaş aka aka adımı sayıklarsın inşallahhh ..

Ös.. pardon. Lys.

Yakında dershanede sabahlıcam.
Edebiyat, tarih, coğrafya, sosyoloji, mantık, psikoloji..
Beynim bulandı.
Tarih çalışmaktan kusabilirim.
Geçen sene paşa paşa puanımın tuttuğu yerlere gitseydim, radyo-tv felan okusaydım böyle olmayacaktı ama işte idealistiğime.. Töbe töbee..  Türkiye şartlarında tutturdum öğretmen olucam diye.Ol, sürün sen de.
Neyse.

S. Onunla ilgili hiçbir şey hissedemiyorum artık. Bazen şaşırıyorum, acaba kendimi mi bastırıyorum diyorum ama yok arkadaş. Önceden nasıl hep yanımda olmasını istiyorsam şimdi de olsa da olur olmasa da olur diyorum.

Öf her şeyi bırakta blog. Kazanıyim şu sınavı ya.

Nokta

Yazmak için aşık kalabilmek isterdim ama olmuyor.
Özlüyorum, düşünüyorum, özlüyorum, düşünüyorum..
Onun üzerinde o kadar çok şey düşünüp o kadar çok kelime sarf ediyorum ki ne yazacak bir söz kalıyor ne de düşünecek bir zaman dilimi.

Bir de sıkıldınız bunu görmekten biliyorum; ama bence çok doğru bir tespit.

Erkekler önce özgürlüklerine seviniyorlar, dır dır yok. Nerdesin diyen yok bu kim diyen yok .. Yok işte.. Esir gibi hissetmiyorlar kendilerini.
Kızlarsa yokluğunu hissediyoruz onların. Bütün anılar canlanıyor ilk günlerde zihinimizde. Ahh kokusuu, ahh sesii.. diye diye yiyip bitiriyoruz kendimizi. Sonra yavaş yavaş kabullenmeye başlıyoruz. Çünkü bilinçli olarak acıyı zamanında yaşıyoruz.
Sonra bizim ki her geçen gün hafifliyor.
Onların ki ise yeni yeni başlıyor. Çünkü bir şeylerin yeni farkına varıyorlar.
Bence :) 

Bu bir vazgeçme yazısıdır..

Tamamen rahatlama amacıyla yazılmış bir yazıdır.
Tam 10 ay , belki 1 sene..
Belki kısa kimisi için, benim için uzun.. Zaman kavramı öyledir ya. Güzel zamanlar hızlı geçer, kötü zamanlar yavaş.. Benim de bu 1 sene içinde zamanım bazen çok hızlı geçti, bazen çok yavaş.. Saniseleri de saydım, günleri de sayamadım..
İki sene önce, o başlatmıştı her şeyi. Ben başkasının acısını yaşıyordum. Onu bastırmak için evet dedim ona. Ama olmadı. Sevemedim o zamanlar, bitirdim.
Sonra o bir kıza çıkmaya başladı. 18 ay. Tam 18 ay çıktılar. Biz ona evet dediğim zamanı bile unutmuştuk. O kız hakkında konuşurduk onunla. Hep iyi anlaşırdık arkadaş olarak. Çok iyi anlaşırdık hatta.
Sonra onun ilişkisi bitti ama biliyorum çok sevdi o kızı.
O 18 ay içinde bende başkalarından hoşlandım, diğer çocuğu unutmaya çalıştım, unuttum da.
Sonra bir şey oldu. Arkadaşlarımızla aramız kötüleşti. Başkalarının tartışmalarını üstlendik biz. O benimle bir süre konuşmadı. O sırada özledim onu, çok özledim. Barışmaya çalıştım, hayatımın bir yerinde olması lazımdı onun. Onsuz bir şeyler eksikti çünkü. Yarımdı.
Küs olduğumuz mezuniyet gecesinde başkasına asıldığında, hüngür hüngür ağlarken buldum kendimi. Sadece özlediğimi sanıyordum ben oysa, değilmiş..
Onun da bana karşı ilgisinin bitmediğini biliyordum. Küstük ama gözleri bendeydi hep. Hayatında bir yerim vardı çok iyi biliyordum ama ne anlamda olduğunu kestiremedim.
Arkadaşıma anlattım sonra. Seviyorum dedim. Oda ona söyledi. Yazdı. Geçen yazdı yani. Çok sevindi, inanamadı ilk başta. Sonra biz çıkmaya başladık. Telefondan mesajlaştık, her şey çok güzeldi. Hayaller kurmaya başladık. Sonra buluştuk. Buluştuğumuz gün ona attığım ' ne hissediyorsun' sorusu sonumuz oldu. 'Bilmiyorum, kafam karışık' demişti bana. Ama mesajlarda öyle değildi. Buluştuğumuz gün değişti. Dayanamadım. Ben her mesaj attığımda acaba ne hissediyor diye düşünemezdim, bitsin o zaman dedim.. Bitti.
Arkadaş olduk sonra, olduğumuzu sandık. O bana hoşlandığı kızları anlatmaya başladı. Değişikti. Bazen bana yakın gibi davranıyordu, bazen başkalarına.
O arada sınıf arkadaşlarımızdan birisinin , onun da yakın arkadaşlarından birisinin beni sevdiğini öğrendik. Çocuğun ilk aşkıydı. Benim için yapmadığı kalmadı resmen. Hala da öyle ama ben..
Hala onu seviyordum, unutamıyordum. O zamanlar birlikte uyumaya başlamıştık, mesajlaşırken sarılarak uyuyorduk. Sımsıkı sarıldım derdi hep.Elimi arkaya atsam yüzüne dokunacakmışım gibi hissederdim gerçekten.  Sonra bir gün bana çok yakın gibi davrandıktan sonra twitterdan tanıştığı bi kızdan çok hoşlandığını anlattı. Bütün gece uyuyamadım. Sabah 'kendimi kullanılmış gibi hissettim' diye mesaj attım. Kuzenime gittim. Bana her şey senden vazgeçebilmek için dedi. Sonra biz yine çıkmaya başladık. Kimse bilmiyordu çünkü diğer çocuk vardı. Olmuyordu onsuz. Yine mesajlarda çok iyi konuştuk. Sonra buluştuk.İlk buluşmamızda iyiydi, sonra yine değişti. İlgisizleşiyordu. Umursamıyordu.En son önceden hoşlandığı kızı dershanede gördük. Arkadaşa bu kız da içimde kaldı dediğini öğrendim. İçim acıdı ama ona göre normal bir şeydi.Yine bitti..
Sonra özledik, çok özledik öyle böyle değil. Dershanede konuştuğum çocukları kıskanıyordu. O kıskançlık bizde hep vardı. Birbirimizin olmasak da kıskanırdık birbirimizi. Seni seviyorum demeye başladı. O kadar çok özledim ki.. Son kez seninle uyumak istiyorum dedim.. Konu farklı yerlere gitti, ilk kez biriyle o kadar yakın konuştum. Mesajlarda.. onun olmak istedim. Okuyan olursa kızacak belki ama istedim işte yalan söyleyemem  . Normalde hiç o kadar yakınlaşmadık ama. Güvenemedim çünkü. Değişeceğini biliyordum.
Yine başladık. Bu sefer mesajlaşmalarımızda daha yakın çok daha yakın konuşmaya başladık. Her şey çok güzeldi bu sefer. Söz verdi bana gelecekteki her dakikanda yanında olacağım diye. Ablalarına söyledi..
Sonra 5-6 gün önce yine değişti. Anlaşamamaya başladık. Bana cevap vermeyi unutup twitterda eski arkadaşlarına yazmaya devam etti. En dayanamadığım şeyler olduğunu söyledim ona. Beni unutup başkalarına cevap veriyordu. Yanımda millete cevap yazıyordu. Yalan hiç söylemedi ama çok kırıldım.Her kavga ettiğimizde bana haklısın deyip, kendisi uzaklaşırdı. Artık birlikte uyumuyorduk. En son tartışmamızdan sonra anlaşamıyoruz, geleceğin planını yapamıyorum dedi. Çok saçmayız dedi. Ben zorum dedi. Beceremiyorum dedi. Bu sonu biliyordum ama bu sefer buraya gelmemek için çok alttan almıştım, çok uğraştım, çok kırıldım..  İstedim ki bir kere de çıkmamız için değil bitmemesi için uğraşsın. ama bir tek ben uğraştım. Her bağırmasında kişiliği böyle dedim. Her umursamadığında düzelicek dedim ama olmadı.
Sonunda anladım ki ; sadece sevmek yetmiyor. İnsanın istikrarlı olması lazım. Bir şeyin hayırlı olmadığını anlamak için çok canımızın yanması gerekiyormuş. Onu anladım.
2 ay sonra farklı şehirlere gideceğiz üniversiteler için. Bu 2 ay içinde yine gelecek biliyorum ama bitirdim artık. Olmuyor anladım. Belki çook uzun zaman sonra başka şehirde karşılaşırız arkadaş olarak..
Artık istediği kızla konuşabilir, istediğini yapabilir. Benim olmayanın kiminle olduğu beni ilgilendirmez.
Onu da kendimi de affettim. Olmuyor anladım ve bitti. İnşallah bu konu bir daha açılmaz :)
Şimdi her gün acaba nasıl olursak devam edebiliriz diye düşünmek yerine, acı çekiyorum ama bu acının sonu var biliyorum. Yorgunluk yok sonunda. Her gün bugün ne için tartışacağız derdi yok..
Dün Ö aradı. Dedi ki ben Ş'ye aşıkken namazda hep hayırsızsa da onu istiyorum diye dua ederdim dedi ama olmadı dedi. Şimdi onu çok seven birine evet dedi ve 1. seneleri bitti. Ben de artık öyle diyorum.
Hayırlı olmayan hiçbir şey, hiç kimse çıkmasın karşıma,
Hayırlı olmayan kimseye aşık etme Allah'ım. Hayırlısı neyse o olsun.
Bu da yazımızın şarkısı olsun :)

Anladım.

Benden önemli kimse yok.
Sadece 'ben' olmazsam yaşayamam. 
Kimsesizlikten ölmem.

Ayna Teorisi.

Bundan sonra bana yaptığının aynısını ben de ona yapmaya karar verdim.
Saçma olabilir. Zaten şuanda da yeterince saçmayız.
Daha saçma da olamayız.
En azından onun yaptıklarını ben de yapmış olurum.
Belki o zaman neler hissettiğimi anlayabilir.

Sınırdayım.

Kendi her dediği yapılsın istenilen ama benim hiçbir dediğimi yapmak istemeyen,
Kendi bağırıp çağırdığında "benim kişiliğim bu" diyen ama ben sesimi biraz yükselttiğimde benimle böyle konuşma diyen,
Çay karıştırmama  bile karışan,
En sinir olduğum şeyin başka kızlarla samimi olması olurken, hiç de arasına mesafe koymayan ama kendi şunu sil dediğinde silmezsem trip yapan,
Haklı olduğumu bildiği konularda bile kendi trip yapan,
Kırılıp kırılmayacağımı çok da umursamayan,
Bunlara rağmen de sevdiğini söyleyen bi sevgilim var.
Herkes şaşırıyor nasıl dayandığıma.
Şimdi benim her geçen gün tahammül sınırım azalıyor, sevgim azalıyorsa; suç bende mi ?
Benim de hatalarım illa ki vardır ama neden tek hatalarını gören benim ki ?
Şu anda bu durum kişiliğime çok ters düşüyor.
Benimle alakası olmayan bir kız var resmen. Kendimi bastırıyorum.
Ama her şeyin de bir sınırı var..

Bu da bu yazının şarkısı olsun :)

Geçti geçti.

Eskisi kadar yazmıyorum.
Bundan önceki blogumda gün aşırı yazardım, şimdi yazacak bir şey mi bulamıyorum, yoksa yazmaya da mı üşenmeye başladım bilmiyorum.
İlk sınavı atlattık.

Türkiye geneli gibi sınav bana da zor geldi tabi. Kolaydı diyenlerin önünde saygıyla eğiliyorum buradabn. Afferin lan size.
Sevgili sevgilimle 3. ayımızdayız. Kaç kere tartıştık kaç kere ayrılmanın eşiğine geldik şu 3 ayda sayamadım tabii. Onu sevmeye başladığımdan beri kaç kere ağladığımı da. Neyse ki bunu ona da söyledim de rahatladım..
Seviyor biliyorum ama dengesiz biraz o, bunu kendisi de söylüyor zaten..
Son ayda ben biraz daha boşverdim ama , nereye gidecekse gitsin amaan modundayım. Yoruldum çünkü. Son bir ayda gösterdiğim bu değişime karşı o da biraz değişti, daha iyi gibi. Ben biraz daha rahatım , öyle böyle gidiyoruz işte. Aynı şehire gitmenin hayalini kuruyoruz..
İki gün önce kuzenimin nişanındaydım.
8 sene çıktılar, üniversitede tanışmışlardı . Sonunda da nişanlandılar. Ben bile rahatladım onlar adına vallahi :D.
8 sene lan ! Az mı ! Ben 1 ayda zorlanıyorum yani.
O değil de bu lys nedir ya. Ezber ezber öfff.
Zaten olmadı 2 senelik olur diyorum artık. Öğretmen olup atama beklemek zor yahu. Bakalım ne olecek.
Ya bu arada bu blog ahalisi biraz sessiz mi bana mı öyle geliyor ? Yazmıyorum ama sizi okuyorum yani bilin. Hadi kaçtım.

Not: Başlıkla yazının ne alakası var ben de çözemedim :D