Nokta

Yazmak için aşık kalabilmek isterdim ama olmuyor.
Özlüyorum, düşünüyorum, özlüyorum, düşünüyorum..
Onun üzerinde o kadar çok şey düşünüp o kadar çok kelime sarf ediyorum ki ne yazacak bir söz kalıyor ne de düşünecek bir zaman dilimi.

Bir de sıkıldınız bunu görmekten biliyorum; ama bence çok doğru bir tespit.

Erkekler önce özgürlüklerine seviniyorlar, dır dır yok. Nerdesin diyen yok bu kim diyen yok .. Yok işte.. Esir gibi hissetmiyorlar kendilerini.
Kızlarsa yokluğunu hissediyoruz onların. Bütün anılar canlanıyor ilk günlerde zihinimizde. Ahh kokusuu, ahh sesii.. diye diye yiyip bitiriyoruz kendimizi. Sonra yavaş yavaş kabullenmeye başlıyoruz. Çünkü bilinçli olarak acıyı zamanında yaşıyoruz.
Sonra bizim ki her geçen gün hafifliyor.
Onların ki ise yeni yeni başlıyor. Çünkü bir şeylerin yeni farkına varıyorlar.
Bence :)